فرایند آموزش: توسعه مهارت‌ها، دانش‌ها و نگرش‌های مورد نیاز
توسعه مهارت‌ها، دانش‌ها و نگرش‌های مورد نیاز در دنیای امروز بسیار حائز اهمیت است. با توجه به تغییرات سریعی که در جوامع و بازار کار رخ می‌دهد، افراد نیاز دارند تا مهارت‌های جدید را یاد بگیرند و دانش خود را به‌روز کنند. به علاوه، نگرش‌های متناسب با زمان، مانند انعطاف‌پذیری، همکاری و خلاقیت، مورد نیاز هستند. افراد باید توانایی تطبیق با تغییرات را داشته باشند و به مسائل روزمره با نگرشی مثبت و سازنده نگاه کنند. بنابراین، توسعه مهارت‌ها، دانش‌ها و نگرش‌های مورد نیاز، به عنوان یک فرایند پیوسته و طولانی مدت، اساسی برای پیشرفت فردی و حرفه‌ای است.
آموزش یک فرایند ساختارمند است که با استفاده از روش‌های مختلف، افراد را در یادگیری مهارت‌ها، دانش‌ها و نگرش‌های مورد نیاز آموزش می‌دهد. در این فرایند، نظم و ترتیب به عنوان عوامل اساسی در تحقق اهداف آموزشی مورد توجه قرار می‌گیرند. آموزش برای توسعه توانمندی‌های فردی و جمعی از اهمیت بالایی برخوردار است و نیازمندی‌های فردی و اجتماعی را در نظر می‌گیرد. این فرایند با بهره‌گیری از نظریات و روش‌های پذیرش و فراگیری، برنامه‌ریزی و مدیریت مناسب، تجربه و مهارت‌ها را در فردان تقویت میکند. همچنین، ارائه راهنمایی و مشاوره مناسب نیز در طول فرایند آموزش اهمیت دارد. برنامه‌های آموزشی بر اساس ارزش‌های عادلانه‌ای طراحی می‌شوند تا تمامی افراد فرصت مساوی برای دستیابی به دانش و مهارت‌های لازم را داشته باشند.
1- تشکیل دوره‌های آموزشی و کارگاه‌های تخصصی برای یادگیری مهارت‌های جدید و به‌روز رسانی دانش
2- ارائه منابع آموزشی آنلاین و موبایل برای دسترسی آسان به مطالب آموزشی
3- توسعه برنامه‌های کارآموزی و تمرینی برای تجربه عملی و تثبیت مفاهیم آموزشی
4- ایجاد محیط‌های یادگیری فعال و تعاملی برای تشویق همکاری و تعامل اجتماعی
5- ارائه مشاوره و راهنمایی فردی برای انتخاب مسیرهای آموزشی و توسعه شغلی
6- ایجاد ارتباط با بازار کار و صنایع مختلف برای تطبیق آموزش با نیازهای واقعی
7- تشویق به فعالیتهای خلاقانه و نوآورانه برای توسعه نگرش‌های متناسب با زمان
8- ایجاد فرصت‌های انتقال دانش و تجربیات بین افراد و ایجاد بسترهای یادگیری اجتماعی.
9- انجام ارزیابی و بازخورد دوره‌های آموزشی برای بهبود کیفیت و اثربخشی آموزش
10- تشویق به تحصیل مداوم
11- توسعه برنامه‌های آموزشی منظم و پیوسته برای بهبود مهارت‌ها و دانش فردی در طول زمان
12- استفاده از فناوری‌های نوین در فرآیند آموزش، مانند واقعیت مجازی و هوش مصنوعی، برای بهبود تجربه یادگیری
13- همکاری با دانشگاه‌ها و مراکز تحقیقاتی برای انجام پروژه‌های مشترک و انتقال دانش پیشرفته
14- ایجاد فرصت‌های شغلی و کارآموزی برای دانشجویان و فارغ‌التحصیلان به منظور ارتباط مستقیم با صنعت
15- تشکیل گروه‌های تخصصی و کارگاه‌های تفکر خلاق به منظور توسعه مهارت‌های مسئله‌گرایی و حل مسئله
16- ارائه پاداش و تشویق برای دستیابی به اهداف آموزشی و بهبود عملکرد در زمینه‌های مختلف
17- ایجاد فضایی آموزشی آزاد و غیررسمی برای ارتقا دانش و آموزش خودآموز
18- ایجاد شبکه‌های اجتماعی و گروه‌های تخصصی برای تبادل دانش و تجربیات بین افراد
19- توسعه برنامه‌های آموزشی مبتنی بر نیازهای جامعه و افراد با توجه به تحولات اجتماعی و فناوری
20- ایجاد فضاهای آموزشی تعاملی و مبتنی بر بازی‌ها برای جذابیت و تسهیل فرایند یادگیری.
موقعیت جغرافیایی:
استان قم با وسعت 11238 کیلومتر مربع در کریدور مرکزی ایران بین مختصات جغرافیایی 50 درجه و 6دقیقه تا51 درجه و 58 دقیقه طول شرقی نسبت به نصف النهار گرینویچ و 34درجه و 9 دقیقه تا 35 درجه و11 دقیقه عرض شمالی نسبت به خط استوا واقع شده است و دارای جمعیتی بالغ بر 1060،000 نفر می باشد.این استان با دارا بودن ویژگی های خاص فرهنگی ،زیر ساختهای مناسب و منابع لازم ، چشم انداز روشنی را در افق توسعه 1404 ترسیم نموده است و در صدد است با بهره گیری از پتانسیلها، منابع ملی و استانی شاخصهای توسعه اقتصادی را ارتقا بخشد.
وجود اماکن مقدس ، مراکز علمی، آثار تاریخی و فرهنگی، موقعیت خاص جغرافیایی، گسترش فناوری اطلاعات (IT) و توجه روز افزون گردشگران به این استان بسترهای لازم را جهت سرمایه گذاری در بخشهای مختلف فراهم نموده است.
موقعیت طبیعی:
بخشی ازمحدوده استان قم به ویژه دهستان قم رود در محدوده پارک ملی کویر قرار دارد . قم به دلیل داشتن مناطق و روستاهای متنوع در موقعیت های مختلف جغرافیایی دارای آب و هوای بیابانی و نیمه بیابانی است و آب و هوای روستاهای آن از کویری و بیابانی تا سرد و کوهستانی تغییر می کند و بر اساس همین تنوع اقلیمی، موقعیت کشاورزی و پوشش گیاهی آن نیز متفاوت شده است . گونه های کیلیا ، سودا ، گز ، بادامک و پسته وحشی و گیاهانی که کاربرد دارویی و صنعتی دارند همچون خارشتر ، پیچک ، گراس ، اشنان ، اسپند ، شیرخشت و شیرین بیان در استان قم وجود دارند که گونه های استان قم را تشکیل می دهند .
شهرستان ها:
کهک : یکی از بخشهای استان قم است که در جنوب این استان قرار دارد و فاصله ی مرکز بخش (کهک) تا قم 30 کیلومتر است. سابقه ی بخشداری کهک به بیش از 70 سال می رسد و از نظر جمعیت بعد از بخش مرکزی در مکان دوم قرار دارد. این بخش دارای دو دهستان کهک و فردو و 18 روستا است.به غیر از مناطق ییلاقی، وجود آثار متنوع در منطقه نشان از قدمت و پیشینه تاریخی و فرهنگی شهر کهک دارد و هر یک عامل مهمی برای جذب گردشگران و زائران است.
خلجستان : با مرکزیت دستجرد، یکی دیگر از بخشهای استان قم است که در جنوب این استان قرار دارد و فاصله مرکز آن تا شهرستان قم 55 کیلومتر است. این بخش دارای دو دهستان (دستجرد و قاهان) و 64 آبادی است. محور فعالیتهای اقتصادی مردم منطقه کشاورزی و بیشتر به صورت کاشت درختان سردسیری و انواع صیفی جات است. به غیر از کشاورزی مراکز اقتصادی دیگری نظیر ناحیه ی صنعتی خلجستان، دامداری صنعتی و سنتی، وجود بیش از 100 واحد مرغداری و گلخانه ی کوثر با 27 واحد فعال در زمینی به وسعت 220 هکتار از دیگر منابع اقتصادی منطقه است.
جعفرآباد :جعفرآباد یکی از بخشهای استان قم می باشد و مرکز آن شهر جعفریه در 35 کیلومتری شمال غربی قم است . این بخش در مسیر راه ارتباطی استانهای غربی و مرکزی کشور قرار دارد. از جاذبه های طبیعی این بخش، روستاهای خوش آب و هوای طغرود، دولت آباد و گلستان را می توان نام برد.
سلفچگان :بخش سلفچگان یکی از بخشهای قم می باشد که حدود 10 هزار نفر جمعیت و تا مرکز شهرستان 40 کیلومتر فاصله دارد. این بخش دارای دو دهستان راهجرد و نیزار می باشد. بخش سلفچگان با داشتن منطقه ی ویژه ی اقتصادی و شهرک صنعتی از اهمیت خاصی برخوردار است. در این منطقه که حدود 2 هزار هکتار وسعت دارد، بیش از 60 کارخانه و بخشهای اقتصادی فعالیت می کند.
قنوات :یکی از دو شهر بخش مرکزی است که در 8 کیلومتری شمال غربی شهر قم واقع شده است. یکی از مهمترین جاذبه های طبیعی قنوات را می توان کویر عنوان کرد که علاقه مندان فراوانی را به سوی خود جلب می کند
نژِاد:
اهالی قم از نژاد آریایی هستند و از برخی اقوام ایرانی چون عرب ها ، ترک ها و بختیاری ها در این منطقه زندگی می کنند . خانواده قمی متشکل از پدر ، مادر ، فرزندان و گاهی پدربزرگ و مادر بزرگ خانواده است . امروزه در مناطق شهری ؛ خانواده ها به صورت جمعی زندگی نمی کنند و فقط در مناطق روستایی و عشایری بافت خانواده ها هم چون گذشته بزرگ و دسته جمعی است. مراسم های سوگواری نیز به دو شیوه شخصی و مذهبی انجام می گیرد و همان آداب کلی مرسوم در ایران در این جا نیز حاکم است.